In Sancerre treffen we elementen aan die verwijzen naar Julius Caesar. Maar toch niet de Caesar die Gallië in de pan heeft gehakt? Was dat een San? Een Sint? Een heilige? Jawel, het moet hem toch wel zijn. Of toch ook niet?
Maar al te gretig komt het stadsbestuurlijke vraagteken in beeld bij de beschrijving aan de muur. Hier mogen geen veldheren tot heilige worden verklaard, zeker niet Julius Caesar. Wees gerust: het antwoord is in de tijd verloren gegaan, lost in time, rien ne l’atteste. Zand er over. Wijntje?
Maar jongens, het schatert toch van de muren, hier in dit al te lekker lessende stadje? Is hier ooit een ‘Sacrum Coesaris’ geweest of ‘Sacrum Cereris’? Taalkundigen houden het op een complexe etymologische variant, oorsponkelijk Saint Satur geheten. Hier wordt, Goden zijn geloofd in deze kerk, een bacchantische lijn doorgetrokken, Bachus en Ceres, druiven, wijn en koren, die toch de oorsprong moet vinden bij de Romeinen. Zou je denken.
En boven de ingang van de kerk, de meerpuntige Sidus Iulium, die zich qua vorm nog eens herhaalt in het hart van het Christus Monogram. Verwarring alom bij schitterend weer.
